Deloitte Eğitim Vakfı, burs verdiği öğrenciler arasında açtığı yarışmayı kazanan 10 genci, 2016 yaz aylarında GENÇTUR aracılığı ile Uluslararası Gönüllü Çalışma Kamplarına yolladı.
Misyonu, Türk iş dünyasına yaratıcı, araştırmacı, yenilikçi, global vizyona sahip, lider insan kaynağı yetiştirilmesine destek vermek amacıyla yetenekli öğrencilere burs vermek ve eğitim kurumları kurmak olan Vakıf, başarılı fakat maddi olanaklardan yoksun gençlerin işletme, ekonomi ve mühendislik alanlarında, yükseköğrenim seviyesindeki eğitim ve öğrenimlerini desteklemek için burslar veriyor.
Tüm giderleri vakıf tarafından karşılanan öğrenciler Almanya, Estonya, Fransa, İspanya, İtalya, ve Portekiz’deki kamplara katıldılar. Bu öğrencilerden biri olan Burhan Şebin’in Sırbistan’da katıldığı kampla ilgili yazısına aşağıdaki bağlantıdan ulaşabilirsiniz.
http://glokalweb.com/gonullu-calisma-kamplari-zayecar-sirbistan/
İngilizce öğretmenliği yaptığım yıllarda öğrencilerimi her yaz İngiltere’ye lisan okullarına götürürdüm. Öğretmenliği bir süre sonra bıraktığımda bu defa öğrencilerimin kardeşlerini, komşuların çocuklarını kızımın arkadaşlarını götürmeye devam ettim. Onlarla müzeleri gezmek, kütüphanelere, kitapçılara gitmek, onları yabancı bir kültürle tanıştırmak, dünyalarını zenginleştirmek hoşuma gidiyordu. Türk parası değer kaybedip yabancı paralar değer kazandıkça bu tür yaz okulları erişilemez oldu ve çok da anlamlı gelmemeye başladı bana. Çocuklar yaz tatilinde bile sınıflara tıkılıp İngilizce öğrenmeye mahkûm ediliyorlar, boş kalan zamanlarında da yerel halkla çok fazla kaynaşmıyor, hamburgercilerden, dükkânlardan çıkmak istemiyorlardı.
Oysaki bir öğretmen olarak lisanı en güzel öğrenme şeklinin gerçek yaşamın içinden geldiğini çok iyi biliyordum. Çocuğumuzun dil öğrenmesi için ne yapalım sorusuna yeni bir cevap bulmak zorundaydım. Gençtur Çalışma Kampları. Ekonomikti, bir kültürü yaşayarak tanımak için en güzel yoldu, hayatın içindeydi, bir sürü arkadaş edinmenin en kolay yoluydu. Bu kez çocukları, gençleri bu kamplara yönlendirmeye başladım. Onlarla kamp seçtim, valizlerine neler koyacaklarını listeledim, gidecekleri yerlerin bilgilerine nasıl ulaşacaklarını gösterdim. Kızım ve arkadaşlarıyla kayıt için Gençtur’a gidip gelmeye başladıkça kaçınılmaz soru çok akıllı bir çocuk tarafından soruldu.
O zamandan beri her yaz farklı bir kampa gidiyorum. Sevgili Zafer Yılmaz ve özverili ekibi her yıl çok güzel kamplara yerleştirdiler beni. Almanya Augsburg yuva restorasyonu, Almanya Gaufelden duvar inşaatı, Slovakya Bratislava 3-6 yaş yaz kreşi, Türkiye İstanbul Aziz Nesin Çocuk Cenneti yazı ve çalışma kampı ve bu yaz da bir eğitim kampı olan yine Almanya Berlin Nazi çalışma kampları fotoğraf projesi.
Bu yaz Berlin Schöneweide dokümantasyon merkezinde ilk birkaç gün sevgili Susanne Keisel ile fotoğraf çekme teknikleri üzerine çalıştık. Daha sonra sevgili rehberlerimiz Elisabeth ve Tanja ile Nazi zamanında insanların zorla çalıştırıldığı fabrikaları, işçi barakalarını, evleri, hastaneleri, müzeleri, işlikleri gezdik, Musevilere yapılan zulmü okuduk, tartıştık. Amerikalı, Sırp, Yunan, Ukraynalı, Rus, Macar, İspanyol, Hollandalı, Tayvanlı, Japon; tarihçi, psikolog, öğretmen, küratör, yazar gibi farklı meslek grubundan her yaştan arkadaşla birlikte fotoğraf çekip bir sergi açtık. Duygularımız karışıktı çünkü konumuz savaştı, ırkçılıktı, zulümdü… Ama kampta paylaştıklarımız, dostluğumuz üzüntümüzün üstesinden gelmemizi sağladı.
Geçen sayımızda size 35 yaş üstü kampçılarımızdan Handan Can Gökgöz’ün kamp anılarını aktarmıştık. Bu sayımızda da bir başka senior kampçımız Bülent Öztürk’ün kamp anılarını sunuyoruz sizlere.
Bir tek sorun olabilirdi. Kampa katılacaklarla aramda olan yaş farkı. Bunu da şöyle çözdüm. Kampta biz bir aile gibiyiz. Genç kampçı çocuklar benim çocuklarım yaşında. Düşündüm beni başlarında bir büyük gibi görürlerse mesele yoktu. Ben de bu iradeyi sağladım. “Hava soğuyunca süveterlerinizi alın, terliyseniz soğuk su içmeyin, hava yağmurlu ise yağmurluğunuzu alın, bisikleti hızla sürmeyin, sağdan gidin” gibi telkinlerle aşırıya kaçmadan hem onları korumak hem de kampın genel gidişatında kamp liderine de yardımcı olmaya çalıştım ve bunda da kısmen de olsa başarılı oldum.
20 ağustos saat 16.00 Assen tren istasyonunda kamp liderimiz Maite ve diğer kampçılarla buluştuk. Bu organizasyonu yapan Hollanda orman bakanlığı yetkilileri de bizi almaya gelmişlerdi. İki araba ile kampın olacağı Oudemelon’a doğru yola çıktık. Yarım saatten sonra yüzlerindeki şaşkın ifade gitmiş, artık birbirimizle tanışma faslına girmiştik bile. Oudemelon Hollanda’da kültür mirası olarak kabul edilmiş korunması zorunlu olan bölgelerden bir tanesi. Orman bakanlığı buradaki “rancer” dediğimiz korucularla bölgeyi kontrol altında tutmaya çalışıyordu. Gösterilen bölgeye çadırlar kuruldu. Ben çadır götürmediğimden hemen bir çadır tedarik edildi ve kuruldu. Daha sonra masa etrafında toplanıldı. Konuşmalar yapıldı. Benim İstanbul’dan aldığım Hacı Bekir lokumlarını seve seve yediler. Daha sonra Türk bayraklarının stilize edilmiş olduğu küçük anahtarlıkları hediye ettim. Çok hoşlarına gitti. Farklı bir ülke, farklı bir kültür, yeni insanlar.. Gerçekten çok heyecan verici.. Her şey yabancı, her gün yeni ve keşfedilecek yeni deneyim ve tecrübeler.
1.gün herkese bisiklet verildi. Orman bakanlığı yetkilisi Kees ile Zuidlagen’e gittik. Yolda Dolmenleri gördük. Bir restoran a vardık. Kek yedik kahve içtik. Tabi birer porsiyon bizi kesmedi ellerinize sağlık çok güzel olmuş diyerek birer tane daha yedik. Rancer Kees gittiğimiz yerlerin özelliklerini büyük bir nezaket ile anlatıp izah ediyordu.
Hafta sonu Groningen’e ve Kuzey Denizi’ne gittik. Sloganımız ‘’cross the border.’’ Kuzey Denizi turumuzu burada anlatmak çok zor. Ancak yaşayan bilir derler ya öyle. Şöyle kısaca, Amazon ormanlarındaki bataklıklardan nasıl canınız dişinizde geçersiniz bu da öyle bir şey. Bu heyecanı başka bir yerde yaşamazsınız, denemenizi şiddetle tavsiye ederim.Yanlız giderken yanınıza ip,halat,çekme halatı,takoz,şişme bot, emniyet halatı, almayı unutmayın.
Daha önce sevmediğim oyunlar, iskambil, tombala, dama, satranç… Hâlbuki ne kadar önemli ve zevkliymiş. İstanbul’a döner dönmez bir gitar kursuna katılıp çalgı çalmayı öğrenmeye karar verdim .
